muuraanwijzingen

Ik vind mijn weg door Genua aan de hand van de graffiti op de muren. Als ik ‘Fuck Elon Musk’ zie staan, en de stemmen hoor van groepen spillebenige kinderen die zich verzameld hebben voor het scouting-hoofdkantoor, weet ik dat ik mijn straat heb teruggevonden.

En zo gemakkelijk is dat niet. De wijk van Genua waar ik gehuisvest ben, is een wirwar van middeleeuwse straatjes van soms nauwelijks een meter breed. De angst om niet meer in je straat te passen houdt wellicht de obesitas onder controle hier, en anders zijn het wel de dagelijkse klimtochten. De wijken worden bij elkaar gehouden door salita’s, steile straatjes of trappen die de verschillende ‘verdiepingen’ van de stad met elkaar verbinden. Verderop in de deftige wijken hebben ze het chiquer aangepakt en kun je prachtige oude ascensori (‘liften’ klinkt te banaal voor deze wonderen) nemen die je pardoes een verdieping hoger weer uitspugen. Als je echt ambitieus bent kun je gebruik maken van le crêuze, een wirwar van vrijwel verticale steegjes die je via de achterkanten van tuinen uiteindelijk helemaal brengen tot aan Genua’s ‘Chinese muur’, een ellenlange stadswal uit de zeventiende eeuw met een flink aantal forten.

Een paar straten bij mijn appartement vandaan, dat overigens gevestigd is in een ex-klooster uit 1300, vind ik poëtischer teksten. ‘Jouw ogen zijn de reden dat ik’s ochtends opsta’, en helemaal fraai: ‘Irene, spiegel van de maan, waait met de wind mee en kent geen angst meer’. Het zijn niet allemaal boze anti-fascistische leuzen, maar die zijn wel nadrukkelijk aanwezig, evenals oproepen om communist te worden. Iets verderop beland ik in een ruzie waarbij een ouder echtpaar vanuit hun raam de alternatieve jongeren verrot scheldt die een publieke ruimte proberen te maken van een aanpalende ruïne. Ze krijgen er geen speld tussen en blijven beleefd luisteren tot de tirade wordt besloten met het even dreigende als machteloze ‘ik klaag je aan bij de gemeente!’

Eergisteren werd ik rond half elf ‘s avonds opgeschrikt door de harde knallen van een demonstratie (ze moesten natuurlijk wel eerst rustig eten). Het gescandeerde woord fascista daverde door de nauwe steegjes en het bleef nog lang onrustig in de wijk, tot wederom een inwoner het heft in handen nam en de demonstranten de straat uitschold. Het is een nationale kunst, dat schelden. Er zijn generalisten bij maar sommigen hebben specialisaties, bijvoorbeeld zich misdragende automobilisten, die vakkundig voor allerlei fraais worden uitgemaakt, met bijbehorende woeste handgebaren. En dan zijn we hier pas in het noorden van Italië..

Mijn favoriete muurtekst tot nu toe, echter, staat op een mooi smeedijzeren hek en is zowel eenvoudig als diepgravend: “Chiami tua mamma, dai!” (‘Toe, bel je moeder nou toch!’). Meer hoef je niet te lezen om te weten in welk land je bent.