Kees is afgekeurd vanwege verregaande ongeschiktheid voor het arbeidsproces. Hij zag om zich heen veel te veel mensen in hun hoofd leven en als het ware een stukje boven de aarde hangen. Toen was hij regressietherapie gaan doen, samen met een professor die vreselijk boos op zichzelf was, omdat hij niet kon voelen en alleen nog maar uit brein leek te bestaan. Nu heeft Kees een boerderij. In de boerderijwinkel staat een bleke hoogzwangere vrouw die hij als slaapmiddelenwrak ergens oppikte toen ze nog maar veertig kilo woog. Er is ook nog een jongen op de boerderij die dagelijks een ritueel uitvoert om de gewassen beter te laten groeien. Bij zonsopgang en zonsondergang verbrandt hij mest en spreekt daarbij een mantra uit. Of het helpt is nog niet duidelijk.
Er lopen zogenaamde leilijnen, een soort energielijnen, precies door het veld waar we zijn, en inderdaad heb ik het gevoel dat de aarde zachtjes davert terwijl ik erop sta. Wat heb je te verliezen?, vraagt Kees. Mijn verhaal, zeg ik.
Comments