schetsen van een voetafdruk


we laten het raadsel intact
omdat het anders zou oplossen
 

het laat ons worstelen met dieren
die groter en sterker zijn dan wij
en toch voor ons blijven werken
het laat ons huilen als de wind
de oogst de verkeerde kant op blaast
en honger brengt

takken die in ons gezicht zwiepen zodra de wind het vraagt vissen die liggen te stotteren op het droge
de schetsen die we maken van verdwenen dieren
 

we leggen ze op de berg gevonden voorwerpen
en houden ze tegen het licht

we dansen het raadsel
verbeelden het ons
zingen het dromen het
schrijven het in zand

we gooien het vuile water weg
met de moordenaars en de moeders
warmen onszelf op
om de aarde te koelen

​

elke dag de keuze
om te doden of te baren
onze angst een stuk grond
om te bewerken
 

om ons eraan te herinneren
hoe de nacht voelt
en hoe zij ons beschermt
tegen wat we kennen