Corned beef

Nog half bevangen door de griep scharrel ik naar de Albert Heijn. Onderweg komen drie jongetjes op me af met het verhaal dat ze voor de voedselbank rijst gaan kopen en of ik geld wil geven. Ik hoor mezelf zeggen dat ik geen los geld bij me heb, loop door en heb vijf meter later spijt. Ik heb de documentaire van Sunny Bergman (Wit is ook een kleur) nog niet gezien maar ik weet dat dit het soort gedrag is dat zij benoemt als alledaagse discriminatie. Waren het blonde meisjes geweest dan had ik ze zeker geld gegeven, maar het zijn jongetjes met een Marokkaans uiterlijk. Ik loop terug en geef ze een euro. Even later hoor ik ze al hoofdrekenend achter me lopen in de Albert Heijn en op de terugweg zie ik ze lopen met een gigantische Zeemantas vol pakken rijst. Ik schaam me een beetje. Mijn voornemen sinds twee weken is om iedereen zonder oordeel en met vriendelijkheid tegemoet te treden en dat blijkt nog niet zo gemakkelijk.

Gelukkig krijg ik een tweede kans. In de AH word ik aangesproken door een luidruchtige meneer. Of ik weet waar de corned beef is. Ik heb geen idee maar zoek even met hem mee. We kunnen het niet vinden en ik verexcuseer me en loop verder. Ik hoor hem op steeds hogere toon mensen aanspreken en besluit het spul voor hem te gaan zoeken. Met een blikje cornedbeef in mijn hand (wat wij vroeger trouwens uitspraken als kornétbief) vind ik hem terug, terwijl hij de bedrijfsleider - niet geheel ten onrechte - verwijt dat zijn personeel niet weet waar de producten staan. Ik geef hem het blikje en hij zegt: 'mag ik er nog een van u?' Ik denk aan mijn voornemen en wandel terug, terwijl de koorts langzaam begint te stijgen. Met een tweede blikje kom ik terug maar de man is verdwenen. Wel staat er een AH-ploeg van zeven man sterk, inclusief bedrijfsleider en bewaker, die hoofdschuddend in de richting van de deur kijken en dan weer uit elkaar gaan. Kennelijk hebben ze de man buiten gezet.

Ik besluit het blikje voor de zekerheid te kopen en loop naar buiten in de hoop hem nog ergens te vinden. En jawel hoor, aan de overkant van de straat loopt hij, gebogen onder het gewicht van drie volle Dirk-tassen en nog wat onduidelijke bagage. Ik haal hem in en geef hem het tweede blikje. Hij neemt het zonder enige verbazing aan en komt heel dicht bij me staan. De dranklucht is tamelijk overweldigend. Hij zegt: 'Weet u wat het is mevrouw, ze weten helemaal niets daarbinnen! Ik kom niet om te stelen, ik wil kopen. Ik wil gewoon cornedbeef kopen. En ze weten niets en dan zetten ze me buiten.' Ik zeg dat ik hem geloof. Hij bedankt me voor het blikje en vraagt of hij me ervoor moet betalen. Dat hoeft niet. Hij heeft al genoeg betaald.